Ania Luceroren proiektuak epaimahaiak edizio honetan aurkeztutako lanak baloratzeko orduan kontuan izan dituen ezaugarri guztiak biltzen ditu, hala nola, gaiaren aukeraketa bera, irudien estetika, lokalaren barruan argazkiak ikusgai jartzeko aukeratutako espazioa eta, batez ere, epaimahaikideek aintzat hartu dute proiektua gauzatzeko artista nola posizionatu den, kamera batekin “espazio publiko” deritzen horietan barneratuz, non, arauz, emakumeak kanpoan uzten diren, salbu eta bere gorputzarekin negozioa egin badaiteke.

Kamera erabiltzeko moduak ez du ia eragozpenik eragiten prozesuan eta, horrela, Saúl Varak adineko pertsonen zaintzailearen lana ezagutzera gonbidatzen gaitu bere proiektuarekin. Prozedura fotografikoaren erabilera noblearen bitartez, haiekin eman zuen denbora jasotzen du, eta ederki antzematen da zer nolako gaitasuna duen haien bizitzetako istorioen hartzaile arretatsu izateko eta jasotakoa modu bizian erakusteko.

Gehienok ohituta gaude ospitale‑giroko lanarekin lotutako irudiak ikustera, bai komunikabideetan, bai gizarte gaiei buruzko erreportajeetan. Nagorek oso modu atseginean harritzen gaitu, lehen pertsonan kontatzen baitigu nola bizitzen den hori guztia barrutik, teknika oso zehatz eta bikaina baliatuz, eta kirurgia arloko profesional baten eskuetan kamera bat jarriz.

Esplorazio dokumental zoragarri bat geografia apetatsu baten inguruan —Zadorra ibaiak Gasteiztik igarotzean zeharkatzen duen lautadaren inguruan—, besteak beste, Alec Soth argazkilari handiaren kutsuarekin. Egilearen beraren hitzetan, “aisiari eta tragediari” buruzkoa da, eta “errealitatearen ibilbide leuna apurtzen duten gorabehera ñimiño horiei buruzkoa, segundo batzuetan errealitatearen alderdirik basatiena erakusten baitigute”.

Jundizko Industrialdean zehar egindako ibilbide bisualak, estetikaren eta konposizioaren zentzu lortuaren bidez, testigantza grafiko egokia osatzen du, eta, aldi berean, industria-arkitekturaren tentsioaren eta hura inguratzen duen nekazaritza-paisaiaren inguruko hausnarketa iradokitzailea.